Зашто је Бог, унапред знајући све,

створио оне, који греше и не кају се?

Свети Јован Дамаскин

(„Тачно изложење Православне вере“, књига IV, глава XXI)

 

Бог, по благости Својој, приводи из небића у биће, све постојеће и о ономе, што ће бити, има предзнање. И тако, ако они који греше, не би у будућности добили постојање, онда се они не би могли учинити злима, (а зато) о њима не би било предзнања. Јер се виђење односи ка ономе, шта јесте; а предзнање – према ономе, што ће неизмењиво да се деси.

Али, у почетку – постојање (уопште), а затим већ – постојање добра или зла. Ако би за оне, који би по благости Божијој, добили постојање у будућности, то послужило као препрека за добијање постојања, (услов) што ће се они, по сопственој жељи, учинити злима, би онда значио да би зло победило благост Божију.

Јер све што Бог ствара, ствара добрим; сваки по сопственом произвољењу, избору, бива добар или зао. Иако, чак и Господ говори: „Боље би му било да се није родио онај човек“ (Мк. 14:21), то Он говори, не порицајући Своје сопствено створење, већ зло, које је изникло у Његовој творевини, као последица њеног сопственог избора и лењости. Јер лењост њене сопствене воље је учинила за њу некорисним, добро дело Творца.

Тако, ако неко, коме су поверени од цара богатство и власт, употреби то против свог доброчинитеља, то ће га цар, након што га смири, праведно казнити, ако увиди, да ће он до краја да остане веран својим властољубивим замислима.

 

 

 

^